W tężni solankowej zastosowana została solanka z Zabłocia o stężęniu
28%, która jest wodą leczniczą. Solanka, która swobodnie spływa po gałązkach tarniny
powoduje uwolnienie pierwiastków zdrowotnych do otoczenia. Tężnie pod altanami
kumulują zawartość minerałów w powietrzu, co znacząco wpływa na przyswajanie ich
przez organizm, poza tym konstrukcja z dachem nad tarniną ułatwia utrzymanie
odpowiedniego stężenia soli. Woda deszczowa nie wypłukuje minerałów z tarniny oraz nie
miesza się z roztworem w zbiorniku. Sterowanie tężni jest automatyczne poprzez czujniki
ruchu oraz zmierzchu, dzięki temu pracuje tylko podczas korzystania.
SOLANKA WSPOMAGA LECZENIE:
✔ chorób dróg oddechowych: astmy oskrzelowej, przewlekłego,
✔ chronicznego zapalenia oskrzeli i płuc, pylicy płuc, ataków utrudnionego oddychania lub
duszności, uporczywego kaszlu i alergii,
✔ chorób laryngologicznych: alergicznego schorzenia nosa i zatok, chronicznego zapalenia
zatok i gardła,
✔ niedoczynności tarczycy,
✔ schorzeń dermatologicznych: egzemy, łuszczycy, alergii, zapalenia skóry, trądziku
✔ nerwic, stanów przemęczenia spadku odporności na stres,
✔ likwiduje przykry zapach potu.
PONAD TO:
✔ poprawia metabolizm, przyspiesza spalanie tkani tłuszczowej i zmniejsza objawy
cellulitu,
✔ odbudowuje własne mechanizmy obronne organizmu,
✔ zapobiega częstym chorobom dróg oddechowych (skuteczność inhalacji solankowych
została wielokrotnie potwierdzona), grypie, katarowi siennemu,
✔ jedynym przeciwwskazaniem jest nadczynność tarczycy, choroby nowotworowe, oraz
uczulenie na któryś ze składników szczególnie jod lub brom.
Zastosowanie
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznaje jod za jeden z pierwiastków, którego przyjmowanie
w odpowiedniej ilości jest niezbędne do prawidłowego rozwoju i utrzymania dobrego stanu
zdrowia. Około 38% ludności świata zamieszkuje obszary o różnym stopniu niedoboru jodu. Przez
wiele lat uważano, że problem niedoboru jodu nie dotyczy ludności zamieszkującej tereny morskie.
Okazuje się, że niedobór jodu dotyka prawie 90% powierzchni naszego kraju, a chorobami tarczycy
jest zagrożone prawie 8 milionów osób. Jednym ze skutecznych sposobów na wyeliminowanie tego
problemu jest regularne stosowanie i używanie Oryginalnej Solanki z Zabłocia, która zawiera
największą zawartość jodu na świecie, dochodzącą do 140 mg/litr.
Trochę historii
Solanka z Zabłocia Spółka z o.o. wydobywa solanki lecznicze o największej na świecie
zawartości jodu dochodzącej do 140 mg/litr. Solanki są wydobywane od 1892 roku w
miejscowości Zabłocie w gminie Strumień na śląsku cieszyńskim.
Wszystko zaczęło się dość nieoczekiwanie, mianowicie od wierceń poszukiwawczych za węglem
kamiennym, jakie miały miejsce w okresie ostatniego dziesięcioleciu XIX wieku. Prowadzone były
niedaleko Żor, Pawłowic, Drogomyśla, Strumienia (niem. Schwarzwasser) i właśnie Zabłocia
(niem. Zablacz). Wiercenia finansowano ze środków austriackich. Z lokalnych czasopism,
ukazujących się wówczas wiemy, że odwiert Korona wykonywany był w latach 1891-1892, a
wiercenie przerwano na głębokości 671 metrów w obrębie utworów morskich miocenu, nie
osiągając serii złożowej karbonu z powodu potężnej erupcji wody i gazu. W 1895 r., w niemieckich
i austriackich pismach naukowych ukazały się artykuły o „Nowym źródle jodowym w Zabłociu”,
którego autorem był radca dworu i profesor Uniwersytetu w Wiedniu Ernst Ludwig, będący
wówczas największym autorytetem w badaniach wód leczniczych i borowin w Monarchii
Austriackiej. Autor donosi, na podstawie wykonanych analiz, iż solanka („Kronenjodwasser”)
zawiera niewiarygodnie wysoką zawartość jodu. Według profesora Ernesta Ludwiga woda w
Zabłociu jest najsilniejszym źródłem jodowym, co znaczy, iż w momencie badania zawierała
najwięcej jodu z dotychczas rozpoznanych wód, 5 razy więcej jodu niż wody z Darkowa i blisko 5
razy więcej niż źródła w Bad Hall.
Do dnia dzisiejszego solanka z Zabłocia posiada największą na świecie zawartość jodu, dochodzącą
do 140 mg/litr. Produkcję soli jodowej rozpoczęto prawdopodobnie już w 1896 r. Nadano jej nazwę
„Kronenjodsalz”, używając zamiennie „Kronen Jodsalz” lub też „Zablaczer Kronenjodsalz”
(„Zabłocka sól jodowa z koroną”). Otwór, który wówczas nie miał jeszcze nazwy (oprócz Zablacz),
✔ poprawia metabolizm, przyspiesza spalanie tkani tłuszczowej i zmniejsza objawy
cellulitu,
✔ odbudowuje własne mechanizmy obronne organizmu,
✔ zapobiega częstym chorobom dróg oddechowych (skuteczność inhalacji solankowych
została wielokrotnie potwierdzona), grypie, katarowi siennemu,
✔ jedynym przeciwwskazaniem jest nadczynność tarczycy, choroby nowotworowe, oraz
uczulenie na któryś ze składników szczególnie jod lub brom.
Zastosowanie
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznaje jod za jeden z pierwiastków, którego przyjmowanie
w odpowiedniej ilości jest niezbędne do prawidłowego rozwoju i utrzymania dobrego stanu
zdrowia. Około 38% ludności świata zamieszkuje obszary o różnym stopniu niedoboru jodu. Przez
wiele lat uważano, że problem niedoboru jodu nie dotyczy ludności zamieszkującej tereny morskie.
Okazuje się, że niedobór jodu dotyka prawie 90% powierzchni naszego kraju, a chorobami tarczycy
jest zagrożone prawie 8 milionów osób. Jednym ze skutecznych sposobów na wyeliminowanie tego
problemu jest regularne stosowanie i używanie Oryginalnej Solanki z Zabłocia, która zawiera
największą zawartość jodu na świecie, dochodzącą do 140 mg/litr.
Trochę historii
Solanka z Zabłocia Spółka z o.o. wydobywa solanki lecznicze o największej na świecie
zawartości jodu dochodzącej do 140 mg/litr. Solanki są wydobywane od 1892 roku w
miejscowości Zabłocie w gminie Strumień na śląsku cieszyńskim.
Wszystko zaczęło się dość nieoczekiwanie, mianowicie od wierceń poszukiwawczych za węglem
kamiennym, jakie miały miejsce w okresie ostatniego dziesięcioleciu XIX wieku. Prowadzone były
niedaleko Żor, Pawłowic, Drogomyśla, Strumienia (niem. Schwarzwasser) i właśnie Zabłocia
(niem. Zablacz). Wiercenia finansowano ze środków austriackich. Z lokalnych czasopism,
ukazujących się wówczas wiemy, że odwiert Korona wykonywany był w latach 1891-1892, a
wiercenie przerwano na głębokości 671 metrów w obrębie utworów morskich miocenu, nie
osiągając serii złożowej karbonu z powodu potężnej erupcji wody i gazu. W 1895 r., w niemieckich
i austriackich pismach naukowych ukazały się artykuły o „Nowym źródle jodowym w Zabłociu”,
którego autorem był radca dworu i profesor Uniwersytetu w Wiedniu Ernst Ludwig, będący
wówczas największym autorytetem w badaniach wód leczniczych i borowin w Monarchii
Austriackiej. Autor donosi, na podstawie wykonanych analiz, iż solanka („Kronenjodwasser”)
zawiera niewiarygodnie wysoką zawartość jodu. Według profesora Ernesta Ludwiga woda w
Zabłociu jest najsilniejszym źródłem jodowym, co znaczy, iż w momencie badania zawierała
najwięcej jodu z dotychczas rozpoznanych wód, 5 razy więcej jodu niż wody z Darkowa i blisko 5
razy więcej niż źródła w Bad Hall.
Do dnia dzisiejszego solanka z Zabłocia posiada największą na świecie zawartość jodu, dochodzącą
do 140 mg/litr. Produkcję soli jodowej rozpoczęto prawdopodobnie już w 1896 r. Nadano jej nazwę
„Kronenjodsalz”, używając zamiennie „Kronen Jodsalz” lub też „Zablaczer Kronenjodsalz”
(„Zabłocka sól jodowa z koroną”). Otwór, który wówczas nie miał jeszcze nazwy (oprócz Zablacz),
z czasem zaczęto nazywać „Koroną”. W 1949 roku źródłem „KORONA” zajęło się
Przedsiębiorstwo Państwowe „Polskie Uzdrowiska”. Otwór wiertniczy oczyszczono i
doprowadzono do stanu używalności. Po właściwym ujęciu źródła zbadano dokładnie skład
chemiczny solanki, zawierającej ponad 130mg jodu w litrze. Na podstawie analizy wykonanej w
Zakładzie Naukowo – Badawczym w Szczawnie Zdroju, solankę zakwalifikowano do typu jodowo-
bromowych, ziemno- alkaliczno-żelazistych. Znowu solanka z Zabłocia trafiła do uzdrowisk całej
Europy, gdzie leczono nią liczne schorzenia układu oddechowego, kostno-stawowego, schorzenia
skórne i inne dolegliwości. W 1949 roku kolejne poszukiwania wiertnicze, tym razem gazu
ziemnego, pozostawiły drugi odwiert w odległości 60 m na południe od źródła „Korona”. Nowy
otwór wiertniczy nazwano „Tadeusz”. Ponieważ i tym razem nie osiągnięto zamierzonego celu, a
podczas wiercenia na głębokości przeszło 550 m natrafiono na wypływ jeszcze bardziej stężonej
solanki jodowo – bromowej, zawierającej 144 mg jodu na litr, odwiert ten przejęła Naczelna
Dyrekcja „Polskich Uzdrowisk” w Warszawie, aby wydobywać solankę dla celów leczniczych.
Następnie opracowano proces technologiczny produkcji soli jodowo – bromowej i wybudowano
doświadczalną warzelnię soli. Pod koniec lat 80-tych wygasło zainteresowanie tym cennym
surowcem i zarzucono wydobycie w Zabłockiej kopalni solankowej. Porzuconą nieruchomość
odkupił Józef Gomola, entuzjasta balneologii, doceniający znaczenie jodu. To właśnie on
doprowadził odwiert Korona do stanu umożliwiającego jego użytkowanie. Po przekształceniach
własnościowych, obecnym właścicielem złoża i odwiertu „Korona” jest firma Solanka z Zabłocia
sp. z o.o., którą aktualnie zarządzają: prezes zarządu Bogusław Goik i wiceprezesi Krzysztof
Lipiński oraz Ryszard Ślaski. Od momentu powstania Spółki, czyli od 13 maja 2010 roku uzyskano
koncesję nr 12/2010 na wydobywanie wody leczniczej, wydaną przez Ministra Środowiska 18 sierpnia 2010 r.
Przedsiębiorstwo Państwowe „Polskie Uzdrowiska”. Otwór wiertniczy oczyszczono i
doprowadzono do stanu używalności. Po właściwym ujęciu źródła zbadano dokładnie skład
chemiczny solanki, zawierającej ponad 130mg jodu w litrze. Na podstawie analizy wykonanej w
Zakładzie Naukowo – Badawczym w Szczawnie Zdroju, solankę zakwalifikowano do typu jodowo-
bromowych, ziemno- alkaliczno-żelazistych. Znowu solanka z Zabłocia trafiła do uzdrowisk całej
Europy, gdzie leczono nią liczne schorzenia układu oddechowego, kostno-stawowego, schorzenia
skórne i inne dolegliwości. W 1949 roku kolejne poszukiwania wiertnicze, tym razem gazu
ziemnego, pozostawiły drugi odwiert w odległości 60 m na południe od źródła „Korona”. Nowy
otwór wiertniczy nazwano „Tadeusz”. Ponieważ i tym razem nie osiągnięto zamierzonego celu, a
podczas wiercenia na głębokości przeszło 550 m natrafiono na wypływ jeszcze bardziej stężonej
solanki jodowo – bromowej, zawierającej 144 mg jodu na litr, odwiert ten przejęła Naczelna
Dyrekcja „Polskich Uzdrowisk” w Warszawie, aby wydobywać solankę dla celów leczniczych.
Następnie opracowano proces technologiczny produkcji soli jodowo – bromowej i wybudowano
doświadczalną warzelnię soli. Pod koniec lat 80-tych wygasło zainteresowanie tym cennym
surowcem i zarzucono wydobycie w Zabłockiej kopalni solankowej. Porzuconą nieruchomość
odkupił Józef Gomola, entuzjasta balneologii, doceniający znaczenie jodu. To właśnie on
doprowadził odwiert Korona do stanu umożliwiającego jego użytkowanie. Po przekształceniach
własnościowych, obecnym właścicielem złoża i odwiertu „Korona” jest firma Solanka z Zabłocia
sp. z o.o., którą aktualnie zarządzają: prezes zarządu Bogusław Goik i wiceprezesi Krzysztof
Lipiński oraz Ryszard Ślaski. Od momentu powstania Spółki, czyli od 13 maja 2010 roku uzyskano
koncesję nr 12/2010 na wydobywanie wody leczniczej, wydaną przez Ministra Środowiska 18 sierpnia 2010 r.